Drosera felix - hodowla i rozmnażanie

**Cephalotus** · 8 Lutego 2015

Nazwa łacińska: D. felix

Występowanie: Gran Sabana Wenezuela, ewentualnie Gujana. Lokalizacja Tuku Muruku, pod którą jest najczęściej oferowana nie istnieje, a przynajmniej nie można znaleźć żadnej informacji na jej temat w Internecie. Być może jest to błąd, być może celowy zabieg mający na celu podniesienie wartości rośliny, poprzez dodanie lokalizacji. Nie mogłem też znaleźć żadnych informacji na temat samego gatunku, który podawany jest jako synonim D. kaieteurensis.

Siedlisko naturalne: Trudno jest coś więcej powiedzieć na temat środowiska naturalnego, ze względu na trudność w znalezieniu jego opisów. Jedynie udało mi się odnaleźć jedno zdjęcie pochodzące z Roraimy (roślina faktycznie podobna), czyli można by rzec, że jest to gatunek również o tolerancji w zakresie górskich warunków. Choć Fernando Rivadavia znalazł gatunek bardzo podobny i ściśle związany na terenach nizinnych. Preferuje podłoża piaszczyste, stale wilgotne lub mokre.

Hodowla: Gatunek średnio łatwy w hodowli zasługuje na 2 punkty w 6 stopniowej skali trudności.

Podłoże: Proponowałbym używać mieszanek piaszczystych, gdyż te nieliczne zdjęcia, które udało mi się znaleźć w Internecie, wskazują, na preferencję tego gatunku do przepuszczalnego podłoża. Osobiście stosowałem mieszankę piasku o granulacji 1-3mm z torfem w proporcjach 2:1 lub 1:1. W czystym torfie również będzie rosła, ale nieco wolniej.

Oświetlenie: D. felix nie jest wymagająca pod kątem oświetlenia. 4 x 18W z odległości ok. 30 cm wystarczy zupełnie, aby lekko ją wybarwić oraz doprowadzić do kwitnienia. Bardzo dobrze toleruje również pełne, południowe słońce. Ze względu na taki zakres tolerancji nie powinien stanowić problemu pod kątem tego parametru.

Temperatura: Wychodzi na to, że gatunek ten nie jest wybredny pod kątem temperatury. Przez wiele lat zapewniałem mu następujące temperatury:

- latem:

- - w dzień: 28-36*C,

- - w nocy: 18-22*C,

- zimą:

- - w dzień: 27-29*C,

- - w nocy: 15-18*C.

W takich warunkach, w okresie zimowym, kwitła, zawiązywała nasiona i doskonale się siała. Doświadczyłem również, że doskonale rośnie w temperaturach pokojowych, na południowym parapecie, również chętnie kwitnie. Z informacji uzyskanych od innych wiem, że bardzo dobrze radzi sobie w warunkach górskich z temperaturami o wiele niższymi, jak ok. 25 *C w ciągu dnia i ze spadkami nocnymi do 10-15*C, odpowiednio do wartości niższych zimą, wyższych latem.

Podlewanie, wilgotność powietrza: Zdecydowanie preferuje stałą umiarkowaną wilgotność podłoża. Dla 7 cm doniczki poziom wody najlepiej, aby dochodził do połowy doniczki, ewentualnie rzadko kiedy go przekraczał. Bardzo sporadycznie woda mogła być na poziomie ziemi. Dużo lepiej znosi lekko wilgotne podłoże, jak stale mokre, po poziom podłoża. Gatunek rósł mi doskonale do momentu, dopóki nie zacząłem go regularnie zalewać i długotrwale utrzymywać wodę do samej powierzchni. Było to spowodowane wymaganiami innych roślin i D. felix zdecydowanie źle to odebrała, stopniowo zamierając. Dlatego polecam umiarkowane podlewanie.

Drosera felix nie jest wrażliwa na niską wilgotność w powietrzu. Dobrze radzi sobie w wilgotności pokojowej, z tym, że będzie miała małe krople rosy na liściach, oraz kwiaty nie będą zawiązywać nasion. Dlatego, jeżeli chcemy, aby roślina osiągnęła swoją pełną krasę, a do tego produkowała nasiona, konieczne jest podwyższenie wilgotności powietrza powyżej 60%, jednak osiąganie wilgotności na poziomie 90-100%, też nie jest konieczne.

Przesadzanie: Zdecydowanie wskazanym jest rzadkie przesadzanie ze względu na bardzo długie i w miarę kruche korzenie. Doskonale radzi sobie z towarzyszącymi mchami, o ile te nie są nadmiernie wysokie. Przesadzać należy ostrożnie, rozkruszając całą bryłę, aby nie urwać korzeni.

Nawożenie i karmienie: Zupełnie zbędne dla dorosłych osobników, jednak dokarmianie siewek jest bezwzględnie konieczne. Nakarmiona siewka, nawet jedną, niewielką ofiarą, urośnie 2-3 krotne większa od pozostałych, niekarmionych osobników. Bez karmienia siewki mogą ponad rok, nie urosnąć ani trochę i ruszyć gwałtownie z miejsca zaraz po schwytaniu lub nakarmieniu. Aby osiągnęły dorosłość, wystarczy nakarmić je 2-4 ofiarami, nie przekraczającymi wielkości części pułapkowej liścia, najlepiej jeden po drugim, kiedy dana ofiara zostanie już zużyta, a nie jednocześnie.

Rozmnażanie: Łatwe w warunkach, w których roślina zakwitnie i zawiąże nasiona.

Z liści: Ponieważ D. felix jest małą rośliną, szkoda urywać jej liście, celem sadzonkowania. Poza tym, wcale nie tak chętnie tworzy sadzonki liściowe. Jeżeli zdecydujemy się na tą metodę, sadzonkom należy zapewnić warunki jak dla rośliny dorosłej, oraz wilgotność blisko 100%. Sadzonkować najlepiej w okresie letnim i maksymalnego wzrostu.

Z korzeni: Metoda nie polecana, najczęściej zdarza się z przypadku, kiedy przy przesadzaniu urwiemy korzeń. Z takiego korzenia, w miejscu rany najczęściej pojawi się nowa roślina.

Z nasion: Zdecydowanie najlepsza metoda rozmnażania tego gatunku. Nasiona są kształtu kulistego. Roślina najczęściej zakwitnie w okresie zimowym, kiedy są niższe temperatury, lub większe różnice amplitudy między dniem a nocą. Zawiąże nasiona jedynie w podwyższonej wilgotności rzędu ok. 80-90%. W niższych będzie kwitła, ale może nie zawiązać nasion. Nasiona najlepiej wysiać od razu po zbiorze. Kiełkowanie będzie trwało różnie długo, 1-4 tyg. Jeżeli temperatury będą wysokie, nawet dłużej. Siewkom zapewniamy warunki jak dla osobnika dorosłe, z tym, że najlepiej zapewnić również podwyższoną wilgotność powietrza. Ważne jest, aby dokarmiać siewki, patrz: Nawożenie, karmienie.

Ewentualną dyskusję odnośnie warunków hodowlanych, można prowadzić w tym temacie: KLIKNIJ TUTAJ.

Opis hodowli D. camporupestris, który, zgodnie z informacją od hodowcy, jest również odpowiedni do hodowli D. felix: KLIKNIJ TUTAJ.

Kilka zdjęć: