Cephalotus Napisano 10 Czerwca 2015 Share Napisano 10 Czerwca 2015 Opis ogólny i charakterystyka żenlisei: KLIKNIJ TUTAJ. Opisy poszczególnych gatunków, podgatunków i form. Opisy zostały podzielone na dwie części ze względu na ich obszerność. W tym temacie znajdziecie opisy następujących gatunków: - Genlisea nigrocaulis - Genlisea oligophylla (N) - Genlisea oxycentron - Genlisea pallida (N) - Genlisea pulchella - Genlisea pygmaea - Genlisea repens - Genlisea roraimensis - Genlisea sanariapoana (N) - Genlisea stapfii (N) - Genlisea subglabra - Genlisea tuberosa (N) - Genlisea uncinata - Genlisea violacea Odnośnik do gatunków G. africana - G. nebulicola: KLIKNIJ TUTAJ. WSTĘP Poniżej znajduje się krótka charakterystyka wszystkich gatunków, a po części i charakterystyka niektórych lokantów. Wszystkie poniższe informacje odnośnie hodowli dalej zawarte, pochodzą z doświadczeń własnych. Jedynie część opisowa ekosystemów pochodzi z wolnego tłumaczenia fragmentów książki Genlisea Monograph autorstwa Andreas'a Fleishmann'a. Będą one zawierały w skrócie opis warunków siedliskowych, wymagania, specyficzne cechy danego gatunku, ewentualnie podgatunku lub formy. W przypadku gatunków odmiennych lub bardzo rzadkich, owa odmienność będzie sprecyzowana oraz będzie podana skuteczna metoda hodowli. Gatunki nieobecne lub praktycznie niedostępne w hodowli, będą odpowiednio oznakowane przy nazwie. Hodowla części szczegółowej uwzględnia te same kategorie co część zbiorcza, jednak odnosi się do nich bardziej szczegółowo, jak również w przypadku do poszczególnych lokantów, gdzie różnica w wymaganiach może być nawet znaczna. Należy zastosować mieszankę standardową: torf : piasek o granulacji 1-3 mm (najlepiej z przewagą frakcji grubszej) w proporcjach bardziej na korzyść 1:2, jak 1:1. Legenda: O! - gatunek o istotnej odmienności w stosunku do pozostałych. (N) - gatunek nieobecny lub niedostępny w hodowli - wilgotności: Pw - płytka woda, do 0,5cm ponad poziomem podłoża. M - mokro, poziom wody przy powierzchni podłoża, ok. 4-7 cm przy 7 cm doniczce. W - wilgotno, poziom wody znacznie poniżej poziomu podłoża (ok. 2-3 cm przy 7 cm doniczce) - temperatury: Tch - chłodna (noc: 10-15*C, dzień: 20-25*C) Tu - umiarkowanie ciepła (15-30*C, bez znacznych różnic między dniem, a nocą w ciągu lata, z ewentualnymi różnicami w okresie zimowym) Tg - gorąca (20-35*C, bez istotnych różnic między dniem i nocą w skali całego roku). - oświetlenia: S - pełne słońce lub silne oświetlenie rzędu 100-140W, a nawet więcej, Pc - półcień lub oświetlenie rzędu 60-100W. ST: stopień trudności w skali: 1 - bardzo łatwy 2 - łatwy 3 - umiarkowanie łatwy 4 - umiarkowanie trudny 5 - trudny 6 - ekstremalnie trudny GATUNKI Genlisea nigrocaulis - (ST:2-3) gatunek często błędnie oferowany pod nazwą G. pygmaea. Nazwa pochodzi od ciemnego, a czasem, wręcz czarnego ubarwienia pędu kwiatowego. Jest rośliną wieloletnią, występującą w Brazylii, Gujanie i Wenezueli. Co ciekawe, populacje Brazylijskie oddalone są od pozostałych o ok. 2500km. Występuje zarówno na znacznych wysokościach na Mt. Roraima do 2700m n.p.m, a populacje nizinne na 390-1300m n.p.m. W środowisku naturalnym zasiedla podłoża piaszczyste w wilgotnych zagłębieniach terenu, oczkach wodnych, okolic cieków wodnych lub w podłożu torfowym nagromadzonym na litej skale, ciągle przesiąkniętym wodą. Rzadko kiedy rośnie pod płytką taflą wody i głównie dotyczy to form górskich. Na najwyższych wysokościach często sąsiaduje z G. roraima i G. repens. W Wenezueli na sawannie, można ją spotkać razem z G. pulchella, natomiast na stanowiskach w Brazylii towarzyszą jej G. pygmaea, G. filiformis i G. repens. Hodowla: [W, S-Pc, Tg-Tch, O!] w hodowli można spotkać zarówno lokanty nizinne jak i górskie, stąd też warunki w jakich należy je hodować będą nieco odmienne. Do wszystkich należy zastosować podłoże podstawowe. Forma nizinna (ST:2), najczęściej oferowana bez lokalizacji jest jedną z najłatwiejszych w hodowli i stosunkowo tolerancyjna pod kątem intensywności oświetlenia. Preferuje temperatury umiarkowanie ciepłe do gorących, bez znacznych różnic między dniem i nocą, nawet przez cały rok. Zakwitnie przy słabym oświetleniu rzędu 60W i umiarkowanej wilgotności powietrza. Nie jest również wybredna pod kątem poziomu wody i zadowoli się zarówno mokrym, jak i umiarkowanie wilgotnym podłożem. Pęd kwiatowy posiada od 1-4 kwiatów i jest zielony, oraz skąpo owłosiony, czasami jedynie w szczytowej części. Kwiaty przy poszczególnym kwitnieniu mogą się znacząco różnic wyglądem. Zawiązuje nasiona bardzo rzadko i jedynie przy intensywnym oświetleniu oraz wysokiej wilgotności powietrza. Zapylenie wspomagane, nie zwiększa szansy na otrzymanie nasion. - G. sp. Duida - (ST:3) oferowana pod tą nazwą żenlisea jest nizinną formą G. nigrocaulis. Choć Cerro Duida osiąga wysokość 1300-1400m n.p.m, jest to zbyt mała wysokość w tym rejonie, żeby panowały tam warunki bardziej o charakterze górskim. Jest to bardzo mały, jeden z najwolniej rosnących lokantów żenlisei. Do prawidłowego wzrostu wymaga temperatur umiarkowanie ciepłych do gorących i przede wszystkim bardzo dużych ilości oświetlenia. - G. nigrocaulis 'Tepui' - (ST:3) jest typowo wysokogórskiego pochodzenia, najprawdopodobniej z Mt. Roraimy bądź jej okolic. Ten gatunek wymaga typowo górskich warunków i chłodnej temperatury oraz stale wysokiej wilgotności podłoża i powietrza. Bardzo dobrze radzi sobie również w temperaturze umiarkowanie ciepłej, w której rośnie nawet szybciej, jednak w dalszym ciągu jest to jeden z najwolniej rosnących lokantów żenlisei. Do zakwitnięcia wymaga jednak nieco niższych temperatur oraz intensywnego oświetlenia, stąd też trzymając ją w ciepłym terrarium, możemy się spodziewać kwitnienia raczej w okresie zimowym, ale tylko jeżeli zbędziemy zapewniać nocne spadki temperatury. UWAGA! Jest małą formą, stąd też jest bardzo podatna na zjedzenie przez lawy ziemiórek, szczególnie, jeżeli została świeżo przesadzona i nie ma dla nich innego źródła pożywienia. Rozmnażanie: wszystkie lokanty bardzo dobrze rozmnażają się przede wszystkim z sadzonek liściowych, nawet te, których liście mają średnicę rzędu 2-3mm. Sadzonkom liściowym należy zapewnić bardziej umiarkowane i stabilne temperatury i silne oświetlenie. Rozmnażanie z pułapek jest trudne, mi w zasadzie się nie udało. Dorodne osobniki, przede wszystkim formy ?Tepui? można z powodzeniem dzielić. Wysiew nasion nie jest mi znany, ze względu na ich brak, ale nie powinien odbiegać od typowego siewu innych gatunków. G. nigrocaulis forma nizinna ------------------------------- Genlisea oligophylla (N) - obecnie nie znajduje się w hodowli. Jest rośliną wieloletnią, ściśle spokrewnioną z G. uncinata i podobnie jak ona posiada nieliczne liście (zwykle 2-4, a w czasie kwitnienia nawet 0-1), oraz gruby, sukulentowaty pęd kwiatowy, który jest dla tych dwóch gatunków charakterystyczny. Jest endemitem brazylijskim występujących na dwóch odrębnych stanowiskach na Serra do Grao Mogol i Serra do Cipo. Czasem mylnie oferowana jako G. sp. 'Serra do Cipo', która tak naprawdę jest G. violacea o bladoróżowych kwiatach. Rośnie na wysokościach 1200-1500m n.p.m. Zasiedla podłoża piaszczyste lub piaszczysto torfowe w miejscach stale wilgotnych, ale dobrze zdrenowanych. Nigdy nie znajduje się pod wodą i rzadko kiedy ma mokre warunki. ------------------------------- Genlisea oxycentron - (ST:2) w środowisku naturalnym roślina jednoroczna, w hodowli bardziej monokarpiczna, czyli kwitnie raz w życiu. Jest prawdopodobnie najmniejszym gatunkiem w rodzaju. Jest gatunkiem typowo nizinnym, występującym na wysokościach 0-50m n.p.m. jedynie pojedyncze stanowiska można znaleźć na wysokościach 500m n.p.m. W środowisku naturalnym rośnie na podłożach piaszczystych, rzadko kiedy na kobiercach mchów lub pływających matach z glonów. Jej ekosystemy są najczęściej okresowe, cieki, oczka wodne, które potrafią całkowicie wyschnąć w porze suchej. Czasami bywa mylona z G. repens lub G. nigrocaulis (obie z natury są bylinami), które mogą występować w jej otoczeniu. Od G. repens różni ją wyjątkowo silnie orzęsiony pęd kwiatowy, w stosunku do całkowicie gołego u G. repens. G. nigrocaulis może i posiada włoski na pędzie, jednak ma ich znacznie mniej, a dodatkowo zarówno G. repens jak i G. nigrocaulis mają znacznie większe wymiary rozet, jak i samych kwiatów. - G. sp. Vigia - pod taką nazwą dostępny jest ten gatunek w hodowli. Hodowla: [M-W, S, Tg] podłoże standardowe. Jako gatunek typowo nizinny jest wyjątkowo ciepłolubny i światłolubny. Najlepiej rośnie w temperaturach gorących, aczkolwiek powinna dać radę również w umiarkowanie ciepłych. Preferuje podłoże stale wilgotne, okresowo nawet mokre czy krótkotrwałe zalanie. Jest stosunkowo tolerancyjny pod kątem wilgotności powietrza, jednak najlepiej, aby było ono na wysokim poziomie. Rozmnażanie: roślina zawiązuje nasiona bez jakiejkolwiek pomocy i choć ich nie wysiewałem, to nie powinno to stanowić żadnego problemu. Rozmnażać wegetatywnie można z liści, które choć małe, w dużym procencie wytworzą nowe rośliny, zwykle po jednej na liść. Sadzonki preferują bardziej umiarkowane temperatury i nie udały mi się jedynie raz, kiedy zostały pobrane od osobników kwitnących. Nie znam skuteczności sadzonek z pułapek, ale ze względu na niewielkie rozmiary i dużą ilość liści, tę metodę raczej bym odradzał. Sadzonki można robić z roślin, które nie kwitną, gdyż z osobników kwitnących nie udadzą się w ogóle. ------------------------------- Genlisea pallida (N) - obecnie nie znajduje się w hodowli. Od jej odkrycia i opisania, w 1937r. obserwowana ponownie tylko raz w 1952r. Powodem takiego stanu, jest zaminowanie terenów jej występowania, toteż nikt nie odważy się badać jej ekosystemów. Po części ma to pozytywny skutek dla przyrody, która w tych miejscach jest nietknięta. Gatunek stricte spokrewniony z G. glandulosissima, od której odróżniają ją większe kwiaty o kremowym ubarwieniu, podczas gdy G. glandulossisima ma je w odcieniach różu. Choć mogłoby się wydawać, że jest to jedynie forma G. glandulossisima, to oba gatunki nie występują w swoim sąsiedztwie, a tereny ich występowania są rozdzielone. Jej ekosystemem są stale wilgotne podłoża torfowe w obrębie małych oczek lub zagłębień terenu. Rozeta liściowa przez większą część roku znajduje się pod wodą. ------------------------------- Genlisea pulchella - (ST:2) roślina wieloletnia. Czasami błędnie oferowana pod nazwą G. repens, dostępna również jako G. sp. Gran Sabana. Występuje na wysokościach 300-1200m n.p.m. Rośnie na podłożach piaszczystych w okolicach oczek wodnych lub źródlisk. Jest blisko spokrewniona z G. repens, z którą czasem rośnie w bliskim sąsiedztwie. Cechy wspólne dla tych gatunków, to całkowicie nagie pędy kwiatowe, które odróżniają je od innych gatunków o żółtych kwiatach. Cechą różniące te dwa gatunki są pędy kwiatowe, które u G. pulchella potrafią się rozgałęzić w wielu miejscach. Na takim rozwidlonym pędzie może znajdować się jeden lub dwa kwiaty, co sprawia, czasem wrażenie, jakby ogonek kwiatowy (część łącząca kwiat z pędem kwiatowym) był nadzwyczajnie długi. Ta cecha, choć bardzo jaskrawa i łatwa do zauważenia, nie jest cechą odróżniającą w jednoznaczny sposób te dwa gatunki. Jest nią orientacja kwiatów i torebek nasiennych do ogonka kwiatowego. W przypadku G. pulchella skierowane są one poziomo, ewentualnie lekko skośnie do góry. Podczas gdy u G. repens kierują się one pionowo do góry, co jest bardzo wyraźnie widoczne w przypadku torebek nasiennych. W ten sposób z całą pewnością można rozróżnić te dwa gatunki, jednak mając je obok siebie, różnic można znaleźć znacznie więcej. Cecha ta może być zaburzona w warunkach terrarium i sztucznego oświetlenia, a jest wyraźna przy hodowli na słońcu. Wspólną cechą dla obu gatunków jest tworzenie pełzającej po podłożu łodygi, choć nazwa ?repens? ? pełzać, zarezerwowana jest dla jednego gatunku. Hodowla: [M-W, S-Pc, Tg-Tu] podłoże standardowe. Jest gatunkiem bardzo tolerancyjnym i jednym z najłatwiejszych w hodowli, a do tego chętnie kwitnie. Jako typowy gatunek nizinny preferuje warunki gorące, stale mokre podłoże i warunki silnego oświetlenia, jednak równie dobrze poradzi sobie w warunkach umiarkowanie ciepłych i oświetleniu mocy 60W z odległości ok. 30-35 cm. Jednak w takich warunkach choć zakwitnie, to rzadko kiedy zawiąże nasiona, do czego zapewne potrzebuje większych ilości światła. Dobrze porośnie w warunkach parapetowych, ale jeżeli nie będzie miała wystarczająco ciepło, nie zakwitnie, choć będzie dobrze się rozrastać. Rozmnażanie: nasiona kiełkują bez żadnych trudności w warunkach jak dla dorosłego osobnika. Rozmnażać można również przez podział, co praktycznie czyni sama, pełzając po podłożu, a czasami nawet i dzieląc się. Można również samemu rozciąć na pół dłuższe i dorodniejsze osobniki. Doskonale rozmnaża się z sadzonek liściowych, które udają się prawie w 100%, tworząc po średnio 1-2 roślinach. Rozmnażanie z pułapek nie jest mi znane i prawdopodobnie będzie mało efektywne, ze względu na ich wąską średnicę. ------------------------------- Genlisea pygmaea (ST:2) - roślina najczęściej jednoroczna w środowisku naturalnym, wieloletnia w hodowli. Najczęściej oferowana jest pod błędną nazwą G. filiformis albo G. sp. pallida. Różnice między nią, a mylonym gatunkiem: patrz G. filiformis. G. pygmaea ma dwa główne tereny występowania w Brazylii i Wenezueli (oraz niewielkim przyległym terenie Kolumbii), które są od siebie oddalone o ponad 2500 km. Jest gatunkiem typowo nizinnym, występując na wysokościach 200-1200m n.p.m. Rośnie na podłożach piaszczystych, okresowo wilgotnych, stąd jednoroczny charakter w środowisku naturalnym. Czasami w bliskim sąsiedztwie występują również G. nigrocaulis, G. violacea (wówczas mają charakter roślin jednorocznych) i G. repens. Hodowla: [W, Pc, Tu -Tg] podłoże podstawowe. Jest jednym z najłatwiejszych gatunków w hodowli. Jest gatunkiem wyjątkowo ciepłolubnym, znoszącym nawet tak ekstremalne warunki jak 42*C ? temperatura wody i podłoża. Choć rośnie często na otwartych terenach, to jej rozety liściowe są przysypane piaskiem, stąd też nie wymaga tak dużych ilości światła, jakby się mogło wydawać. Będzie regularnie kwitła i zawiązywała nasiona (cały rok) już przy oświetleniu rzędu 60W z odległości 30-35cm. Źle rośnie w warunkach parapetowych, pełnego słońca czy dużej amplitudy temperatur. Rozmnażanie: stosunkowo dobrze rozmnaża się z nasion, których wytwarza bardzo duże ilości zważywszy na fakt, że kwitnie i owocuje prawie cały czas. Problem stwarza skiełkowanie nasion, które mogą tego nie uczyć przez rok, a nawet dłużej. Jest to zapewne mechanizm obronny gatunku, który rośnie w niestabilnym ekosystemie, który okresowo wysycha. Jednak pozostawione dość długo w warunkach jak dla dorosłych osobników, będą stopniowo kiełkowały. Prawdopodobnie w celu zniesienia spoczynku nasion, należałoby poddać je ciepłej i suchej stratyfikacji, czyli poddać działaniu wysokich temperatur (zapewne wyższych jak 40*C) przez pewien czas (ok. 4 tyg.?), a następnie obniżyć je i zapewnić dostęp do wilgoci. Metoda nie była testowana, gdyż gatunek można doskonale rozmnażać w sposób wegetatywny. Bardzo łatwo sadzonkuje się z liści, których ogonki warto lekko zagłębić w podłożu tak, aby wystawała jedynie blaszka liściowa. Skuteczność tego rodzaju sadzonek jest bliska 100%, a wytworzy się z nich jedna roślina. Nie proponuję rozmnażania z pułapek ze względu na ich cienkie rozmiary. G. pygmaea ------------------------------- Genlise repens - (ST:2-3) roślina wieloletnia, występująca na wysokościach 320-2700m n.p.m. (szczyt Mt. Roraimy). W środowisku naturalnym rośnie na podłożach piaszczystych i torfowych w rejonach cieków wodnych, źródliskach, wilgotnych zagłębień terenu czy oczkach wodnych. Rośnie okresowo lub stale pod płytką taflą wody. Jest ściśle spokrewniona z G. pulchella. Różnice między tymi gatunkami, patrz: G. pulchella. W niektórych lokacjach może występować razem z G. nigrocaulis i posiadać praktycznie identyczne w kształcie i ubarwieniu kwiaty. Od G. nigrocaulis można ją odróżnić po tym, że ma całkowicie pozbawione włosków pędy kwiatowe. Choć liście obu gatunków również są dość odmienne w kształcie, to właściwe obecność lub brak włosków na pędzie jest tą cechą dającą je odróżnić na pewno. Hodowla: [W, S, Tg-Tch, O!] podłoże standardowe. Ze względu na to, iż ten gatunek występuje od nizin, poprzez wyżyny aż po same szczyty górskie, niemożliwe jest hodowanie wszystkich jego lokacji w jednakowych warunkach. Niestety, większość dostępnych w hodowli G. repens nie posiada lokalizacji, dlatego wskazanym jest, aby hodować je w warunkach umiarkowanej temperatury. Często okazy oferowane jako G. roraimensis ?Roraima?, okazują się być właśnie G. repens z tej, wysokogórskiej lokalizacji i powinny być hodowane w warunkach chłodnych. Rozmnażanie: nasiona kiełkują bez żadnych trudności w warunkach jak dla dorosłego osobnika. Rozmnażać można również przez podział, co praktycznie czyni sama, pełzając po podłożu, a czasami nawet i dzieląc się. Można również samemu rozciąć na pół dłuższe i dorodniejsze osobniki. Doskonale rozmnaża się z sadzonek liściowych, które udają się prawie w 100%, tworząc po średnio 1-2 roślinach. Rozmnażanie z pułapek nie jest mi znane i prawdopodobnie będzie mało efektywne, ze względu na ich wąską średnicę. G. repens ------------------------------- Genlisea roraimensis - (ST: 3-4) roślina wieloletnia, o grubych, sukuletnowatych liściach, co jest dla niej bardzo charakterystyczne. Jest gatunkiem typowo wysokogórskim występując na wysokościach 1600-2800m n.p.m. Rośnie na podłożu piaszczystym, skalistym lub na torfach osadzonych na skałach w okolicy cieków wodnych, wilgotnych szczelinach skał bądź mokrych zagłębieniach terenu i oczkach wodnych. Rzadko kiedy rośnie pod wodą. Czasem występuje razem z G. repens i G. nigrocaulis, od których bardzo łatwo ją odróżnić po charakterystycznych liściach. Hodowla: [W-M, S, Tch] podłoże standardowe, ewentualnie czysty torf. Jako gatunek typowo wysokogórski preferuje niższe temperatury. Wymaga stale wilgotnego lub wręcz mokrego podłoże z wodą blisko poziomu podłoża. Wilgotność powietrza może być rzędu 60-70%, jednak najlepiej, aby była blisko 100%. Wymaga znacznych ilości oświetlenia. Rozmnażanie: ten gatunek udało mi się rozmnożyć wyłącznie przez podział dużych osobników, dzieląc rozety na 2-3 mniejsze części. Nie udały mi się żadne sadzonki liściowe ani pułapkowe, które niezależnie od zastosowanych warunków po pewnym czasie po prostu rozpadały się. Wysiew nasion nie jest mi znany, aczkolwiek znane mi jest jedno doniesienie, gdzie skiełkowały w ogromnej ilość w warunkach odpowiednich jak dla osobnika dorosłego, w których również się zawiązały. - G. roraimensis 'Cerro Huachamacari' - (ST:3), jest najłatwiejszym i najbardziej tolerancyjnym lokantem z obecnie dostępnych. Znosi bardzo dobrze wilgotność powietrza na poziomie 60-70%. Jest w stanie bardzo dobrze rosnąć w warunkach umiarkowanie ciepłych, jeżeli na wierzchnie 0,5 cm nasypiemy drobnego żwirku średnicy 2-3 mm. Będzie on chronił podłoże przed nagrzewaniem się z wierzchu w ciągu dnia od oświetlenia. Dodatkowo lokant ten zakwitnie w takich warunkach, nawet przy oświetleniu na poziomie 60W z odległości ok. 30 cm, jednak wyłącznie wtedy, jeżeli w okresie zimowym, temperatury nocą będą spadać do 13-15*C. Niestety w tych warunkach nie zawiązuje nasion, do czego zapewne wymaga większej ilości światła, wyższej wilgotności w powietrzu i niższych temperatur. - G. roraimensis 'Cerro Marahuaka' - (ST:4) jest bardzo wolno rosnącym lokantem o wymaganiach typowo wysokogórskich. Bardzo źle znosi temperatury umiarkowane stąd jest polecany wyłącznie do terrariów wysokogórskich. - G. roraimensis 'Roraima' - (ST:4) bardzo często pod tą nazwą oferowane są G. repens, które od razu można odróżnić po płaskich, cienkich liściach, w przeciwieństwie do łyżkowato zagłębionych i grubych u G. roraimensis. Jest gatunkiem o wymaganiach typowo wysokogórskich i nadaje się wyłącznie do terrariów z takimi warunkami. ------------------------------- Genlisea sanariapoana (N) - gatunek obecnie nie znajduje się w hodowli. Jest rośliną wieloletnią i jest gatunkiem typowo nizinnym, występując na wysokościach 80-600m n.p.m. Rośnie na podłożach piaszczystych, najczęściej na brzegach rzek, w starorzeczach, rzadziej oczkach wodnych lub podłożach torfowych wytworzonych na skałach granitowych, po których stale sączy się woda. Najczęściej stale znajduje się pod cienką warstwą wody, a w okresie pory mokrej, na głębokości 2-3cm. Warunkiem występowania tego gatunku na danym terenie, jest stałe źródło wody, gdyż liście tego gatunku są bardzo cienkie i delikatne, i nie przetrwają ponad powierzchnią wody. Posiada jedne z największych kwiatów w rodzaju. Jest blisko spokrewniona z G. guianensis, która ma większe liście, częściej rośnie na większych głębokościach, ma mniejsze kwiaty oraz znacznie szerszy zakres występowania. Dodatkowo nie występują razem w środowisku naturalnym, choć pojedyncze populacje są niezbyt od siebie oddalone. Poza barwą kwiatu: różowawą u G. sanariopoana i niebieskawo-fioletową u G. guianensis, G. sanariapoana ma wyraźnie większe kwiaty, o słabo powcinanej wardze dolnej oraz znacznie krótsze liście. ------------------------------- Genlisea stapfii (N) - jest rośliną jednoroczną i z uzyskanych informacji od hodowców, również w hodowli jest jednoroczna, stąd też niemożność uzyskania nasion z posiadanych osobników powoduje utratę gatunku w hodowli. Jest ściśle spokrewniona z G. barthlottii, od której można ją bardzo łatwo odróżnić po bardzo długiej ostrodze, wystającej daleko poza wargę dolną, która jest zasłonięta u G. barthlottii. Jest gatunkiem typowo nizinnym występując na wysokościach 100-1100m n.p.m. Rośnie na podłożach piaszczystych, na skałach laterotowych lub na glebach wytworzonych z tych skał, w okresowo wilgotnych zagłębieniach terenu. ------------------------------- Genlisea subglabra - (ST:2) jest rośliną wieloletnią, występującą na wysokościach 960-2100m n.p.m. Rośnie na podłożach piaszczystych, torfowych lub laterytowych, czasem nawet na poduchach z mchu torfowca na stale lub okresowo mokrych zagłębieniach terenu, a na wyższych wysokościach, w rejonach źródlisk. Tego gatunku nie można pomylić z żadnym innym, gdyż jego szerokie, okrągłe liście całkowicie odróżniają ją od innych gatunków. Same kwiaty natomiast przypominają w dużej mierze G. africana. Czasem występuje razem z G. angolensis. Hodowla: [W-M, S, Tu-Tg] jest gatunkiem bardzo łatwym, gdyż bardzo dobrze daje się hodować nawet w warunkach parapetowych. Jest tolerancyjna pod kątem wilgotności podłoża, powietrza, jak i temperatury, jednak ma tendencję do obumierania, jeżeli podłoże się przegrzeje >40*C. Jedynym warunkiem, aby zakwitła i wytworzyła nasiona, jest bardzo duża ilość światła. W okresie letnim, można wystawić ją na zewnątrz, gdzie będzie bardzo dobrze znosić spadki temperatury w nocy nawet do rzędu 10*C (niższe nie były sprawdzane). Przy takiej hodowli, warto ją okresowo zalać, czego nie wymaga przy trzymaniu w terrarium. Rozmnażanie: w zasadzie jedyną skuteczną metodą jest rozmnażanie z pułapek, z których tworzy kilka potomnych roślin. Pułapki można wrzucić do wody, którą należy okresowo wymieniać na nową lub bezpośrednio podłożyć na podłoże, z wodą stale na poziomie podłoża. Z sadzonek liściowych rozmnaża się sporadycznie, a ponieważ ma raptem kilka liści, toteż ta metoda nie jest proponowana. Wysiew z nasion nie jest mi znany, gdyż nie miałem potrzeby wysiewać nasion tego gatunku, natomiast nie powinien odbiegać od standardu. G. subglabra ------------------------------- Genlisea tuberosa (N) - obecnie nie znajduje się w hodowli. Nowy gatunek, wyodrębniony w 2013r. Cechą wybitnie unikatową dla tego, od czego również pochodzi jej nazwa, jest tworzenie bulw(!), przez ten gatunek. Jest rośliną wieloletnią. Na większości stanowisk rośnie w sposób niezmieniony przez cały rok, jednak na części stanowisk zamiera, przechodząc w postać uśpioną ? bulwę. Kiedy wilgotność podłoża zaczyna regularnie spadać, roślina zaczyna magazynować wodę i wchodzić w okres spoczynku, oraz odwrotnie, wybudza się z bulwy, kiedy po okresie suchym będzie miała ponownie dostęp do wody. Na stanowiskach, gdzie ma stały dostęp do wody, tej cechy można nie zaobserwować, a jeżeli wilgotność podłoża spadnie nieznacznie, to może wytworzyć bardzo niewielkie bulwy, które również stanowią formę rozmnażania wegetatywnego, ponieważ jeden osobnik może i zwykle wytwarza więcej jak jedną bulwę. Ten gatunek jest często mylony z G. pygmaea, za którą zostały uznane pierwsze zebrane osobniki. Poza swoją typową cechą różni się od G. pygmaea intensywnie żółtym ubarwieniem, podczas gdy ta druga ma raczej bladożółte kwiaty. Występuje na wysokościach 800-1500m n.p.m.. Rośnie na podłożach piaszczystych, stale lub okresowo wilgotnych. Często towarzyszą jej takie gatunki jak G. aurea, G. filiformis i G. violacea. ------------------------------- Genlisea uncinata - (ST: 3-4) jest gatunkiem wieloletnim i jest endemitem brazylijskim ograniczony do gór Chapada Diamantina. Jest ściśle spokrewniona z G. oligophylla, podobnie jak która ma pojedyncze, okrągłe liście, oraz sukulentowaty pęd kwiatowy. W środowisku naturalnym występują na odrębnych masywach górskich, stąd też ich populacje nie mają ze sobą żadnego kontaktu. Jest gatunkiem wysokogórskim występując na wysokościach 1500-2033m n.p.m. Rośnie na podłożach piaszczystych lub torfowych ze stałym dostępem do wody w okolicach źródeł oraz wzdłuż cieków wodnych. W niektórych miejscach jedynym źródłem wilgoci są częste mgły, które jednak pojawiają się regularnie. Jej stanowiska nigdy nie wysychają, nawet w porze suchej. Sporadycznie może rosnąć w szczelinach skalnych lub nawet na pionowych skałach. Hodowla: [W, S, Tch-Tu, O!] podstawą w sukcesie hodowli tego gatunku jest zapewnienie mu drobnego piasku, ok. 1mm średnicy, jako podłoża na wierzchnie 1-1,5cm. Z obserwacji własnych wynika, że pułapki słabo penetrują podłoże nawet w przypadku zastosowania silnie piaszczystej mieszanki torfowej. W przypadku zastosowania piasku na wierzchnią warstwę, w pewnym momencie problemem mogą stać się osadzające na jego wierzchu minerały. Nie pojawi on się, jeżeli podłoże będzie regularnie spryskiwane, co mniej więcej odpowiada warunkom naturalnym. Ponieważ liście ściśle przylegają do podłoża, minerały mogą ograniczać ich rozwój na wczesnym etapie i upośledzać wzrost rośliny. Dlatego w tym celu proponuję dać ok. 0,5 cm mieszanki standardowej na sam wierzch, aby jedynie lekko przykryć piasek. Przy takim układzie podłoża ok. 80-90% pułapek będzie rosło w warstwie piaszczystej, a bardzo pojedyncze pułapki, sięgną pionowo w głąb podłoża torfowego. Zastosowanie podłoża z grubowłóknistego mchu torfowca całkowicie upośledza wzrost rośliny, powodując, że nie będzie tworzyć praktycznie żadnych pułapek. Choć jest gatunkiem górskim, a nawet wysokogórskim, jest stosunkowo tolerancyjna co do temperatury i będzie doskonale rosła w temperaturze umiarkowanie ciepłej. Choć trzymana w takich warunkach roślina wytworzyła pęd kwiatowy, to ze względu na przenosiny, spędziła 3 dni poza terrarium, co mogło spowodować zahamowanie jego rozwoju. Można by też doszukiwać się innych przyczyn takiego stanu, jak zbyt wysoka temperatura lub próba podparcia pędu kwiatowego. Jako, że jest on bardzo duży i gruby, stanowi ogromny wydatek energetyczny dla rośliny. W środowisku naturalnym również w pewnym momencie przechyla się i pokłada na ziemi, a dalsza część wspiera się na otaczającej roślinności. Dlatego niewskazane jest wpieranie pędu kwiatowego i pozwolenie mu na niezaburzony wzrost. Jest gatunkiem światłolubnym i do prawidłowego wzrostu wymaga minimum 80W oświetlenia, z odległości ok. 30-35cm. Podłoże powinno być jedyne stale wilgotne, z poziomem wody poniżej 4 cm, dla 7 cm doniczki, rzadko kiedy może mieć mokre podłoże. Rozmnażanie: nie jest znany mi wysiew nasion, ale powinno się je wysiewać w temperaturach umiarkowanie chłodnych w 100% wilgotności podłoża i powietrza. Niestety, ten gatunek jest bardzo trudny w rozmnożeniu zarówno z pułapek jak i liści, które udają się średnio raz na 6-7 liści/pułapek. Sadzonkom należy zapewnić wodę na poziomie podłoża i 100% wilgotność. Warto też zastosować układ podłoża jak dla osobnika dorosłego, gdyż młode rośliny niechętnie będą tworzyć nowe pułapki w innym podłożu jak piaszczystym. Sadzonka liściowa i pułapkowa uda się wyłącznie wtedy, kiedy oba organy będą oderwane w całości, w przeciwnym razie zupełnie się do tego nie nadadzą. ------------------------------- Genlisea violacea - (ST:2-3) w środowisku naturalnym najczęściej jest gatunkiem jednorocznym lub monokarpicznym, w hodowli najczęściej bywa wieloletnia. Jest chyba na równi z G. flexuosa najbardziej zróżnicowanym gatunkiem pod kątem wyglądu kwiatów, a nawet i samych rozet liściowych. Odróżnić ją od G. flexuosa można po ogólnie mniejszych rozmiarach, jedynie z wyjątkiem samych kwiatów. Pędy kwiatowe są niższe i mają mniejszą ilość, ale większych kwiatów. Cechą dającą pewność co do rozpoznania, jest proporcja długości ostrogi do wargi górnej. W przypadku G. flexuosa jest ona co najmniej dwukrotnie dłuższa od wargi górnej, a w przypadku G. violacea jest krótsza od wargi górnej, ewentualnie podobnej długości. Praktycznie każda odrębna populacja, zasiedlająca daną górę, wygląda odrębnie od pozostałych, stąd też czasem można zlokalizować pochodzenie kwitnącego osobnika, nawet nie znając pierwotnie lokalizacji, o ile potrafimy znaleźć odpowiedni wzornik. Występują na wysokościach 900-1950m n.p.m. (Serra do Caraca). Rośnie na podłożach piaszczystych, rumoszu skalnym, nagromadzonej materii torfowej lub na kobiercach mchów w miejscach okresowo wilgotnych: wzdłuż niewielkich cieków wodnych, oczkach wodnych, nawet pionowych skałach. Hodowla: [W, Pc, Tu, O!] podłoże standardowe, wymagają umiarkowanie ciepłych warunków, z ewentualnie niższymi temperaturami w okresie zimowym, co może zastymulować rośliny do kwitnienia. Podłoże powinno być stale wilgotne, rzadko kiedy mokre (nie wymagają tego, tolerują stosunkowo dobrze, ale nie wszystkie lokanty). Bardzo sporadycznie potrafi rozmnażać się sama tworząc osobniki potomne na końcówkach pułapek pułapek, które porosną rosną horyzontalnie pod powierzchnią. Do sadzonkowania nadają się zarówno liście asymilacyjne jak i pułapki, jednak tych pierwszych zwykle mają niewiele, stąd też proponowane jest rozmnażanie z pułapek. Kwitną jedynie dorodne osobniki. Nasiona można uzyskać albo ze wspomaganego samozapylenia lub zapylenia krzyżowego. Poprawnie zapylony kwiat, szybko odpadnie, a ogonek kwiatowy skieruje się ku dołowi, pęcznienie torebki powinno nastąpić w przeciągu kilku dni. Jeżeli warunki nie będą odpowiednie, torebka nasienna może okazać się pusta. Najłatwiej dostępne lokanty: G. violacea 'Couto de Magalhaes' - (ST: 2) jest to mały gatunek, wolno rosnący, bardzo delikatny, jednak rosnący bardzo dobrze, jeżeli zapewni się mu stabilne warunki. Ma wyjątkowo atrakcyjny, fioletowy wzór na kwiecie. Doskonale rozmnaża się z liścia, czasem tworzy nowe sadzonki na pędzie kwiatowym, które można oderwać i posadzić, lub odciąć z fragmentem pędu. Preferuje jedynie wilgotne podłoże, w podłożu mokrym, z wodą blisko poziomu podłoża, w przeciągu 1-2 tyg. zgniją wszystkie rośliny! G. violacea 'Serra da Caraca' - ma jasnofioletowe, okrągławe kwiaty, większe od powyższego lokantu. Jej preferencje hodowlane nie są mi znane, gdyż zakupiona roślina okazała się być mieszańcem. G. violacea 'Serra do Cipo' (G. sp. Serra do Cipo) - (ST:3) mylnie traktowana jako G. oligophylla. Ma jasnoróżowe kwiaty, o kształcie nieco przypominającym kwiaty G. oligophylla. Ma okrągławe liście, płasko siedzące na podłożu, co tym bardziej upodabnia ją do mylonego z nią gatunku. Jednak pęd kwiatowy, jest cienki, a nie sukulentowaty, co automatycznie wyklucza możliwość jakiejkolwiek pomyłki. Wymaga warunków standardowych dla tego gatunku, rozmnaża się stosunkowo dobrze, znosi wilgotne podłoże. Wymaga dużych ilości światła i 100% wilgotności powietrza, aby zakwitnąć i otworzyć kwiaty. ------------------------------- Bardzo zachęcam do hodowania tej grupy roślin. Niektóre gatunki nie będą stanowić problemu w hodowli parapetowej, inne w hodowli w ciepłym terrarium, jeszcze inne będą idealnym dodatkiem do gatunków górskich dzbaneczników, rosiczek, pływaczy czy heliamfor. Natomiast dla tych, którzy lubią wyzwania i w tej grupie znajdą się rośliny, które niekoniecznie są trudne do zdobycia, ale trudne do wymuszenia kwitnienia. Życzę sukcesów w hodowli tej zaniedbanej przez hodowców grupy. Krzysztof Ciesielski Odnośnik do odpowiedzi Udostępnij na innych stronach More sharing options...
Rekomendowane odpowiedzi