Drosera binata

[Cephalotus]

Nazwa polska: rosiczka dwudzielna

Nazwa angielska: The for-leafed sundew

Nazwa łacińska: Drosera binata

Występowanie: D. binata i jej odmiany rosną w Australii i na nowej Zelandii.

 

Siedlisko naturalne: Naturalnym środowiskiem D. binata są bagna, czyli typowe mokre torfowiska. Jednak jedna z odmian D. binata ‘Multifida’ (czasem nazywana D. multifida) została znaleziona w lasach tropikalnych w południowym Queensland.

 

Wygląd:

Liść: Cechą charakterystyczną dla całej rodziny jest rozdwojenie części liścia. Najpopularniejsza odmiana D. binata ma tylko jedno takie rozdwojenie które przypomina kształtem literę „Y”. Rozdwojeniu ulega tylko cześć pokryta włoskami z lepką substancją. Jednak tych rozdwojeń może pojawić się więcej, szczególnie na wiosnę, kiedy roślina intensywnie wytwarza nowe liście, lub u innych odmian, dla których jest to typowe. W konsekwencji może to bardziej przypominać lepką sieć na kiju niż liść rośliny owadożernej.

 

Kwiat: Kwiatostan, podobnie jak w liść, ulega rozdwojeniu w części z kwiatami. Rozdwojeń może być więcej niż jedno i nie są one regularne. Kwiaty posiadają pięć białych płatków. W naszej strefie klimatycznej są bardzo atrakcyjne dla małych gatunków pszczół, szczególnie ze względu na pyłek. Dlatego posiadając więcej niż jedną kwitnącą roślinę z tego gatunku można wystawić ją na dwór latem, w celu krzyżowego zapylenia przez pszczoły.

 

Hodowla: Najpopularniejsza odmiana D. binaty „Y” kształtna nie jest trudna w hodowli. Jedyny problem początkującym hodowcom może sprawić jej zimowanie. Są jednak osoby, które twierdza, że D. binata dobrze znosi brak okresu spoczynku dlatego oceniam ją na 2 w 6-stopiniowej skali.

 

Oświetlenie: Ten gatunek preferuje bardzo duże ilości światła. Najlepiej by było trzymać je na południowym oknie lub na dworze (w okresie sprzyjających temperatur). Jeżeli nasza roślinka nie ma wystarczająco dużo słońca możemy ją doświetlać lampka tak, żeby miała ok. 10 godzin dziennie światła. Im mocniejsze damy jej światło tym ładniej się nam wybarwi. Dlatego najlepsze jest światło słoneczne, lub specjalne żarówki z promieniami UV.

 

Przesadzanie: Roślinka ma dość wytrzymałe, zdrewniałe korzenie, dlatego przesadzanie jej nie szkodzi. Najlepiej ją przesadzać wówczas, gdy obecna doniczka będzie dla niej za mała. Jeżeli roślinka osiągnęła już wiek dojrzały i nie rośnie większa, wówczas przesadzamy ją do nowej ziemi co 2 lata.

 

Podłoże: Najlepszą mieszanką dla naszej roślinki będzie torf z piaskiem w proporcjach 1:1. Jednak w samym torfie także czuje się dobrze.

 

Podlewanie, wilgotność powietrza: Najlepiej trzymać D. binata w podstawce z wodą. Nie będzie jej przeszkadzało, jeżeli będzie stała w wodzie aż do poziomu ziemi, lub będzie wyżej zalana. Takie warunki często towarzyszą jej w naturze. D. binata często rośnie przy strumykach, a na torfowiskach poziom wody jest równy poziomowi podłoża. Wilgotność powietrza najlepsza jest pokojowa, jednak odmiany tropikalne (silnie rozgałęzione) wymagają blisko 100% wilgotności powietrza.

 

Temperatura: Temperatura latem powinna wynosić 15-30 ºC nie należy się martwic upałami. Dopóki nasza D. binata będzie miała wodę w podstawce największe polskie skwary jej nie zagrożą. Zima, w okresie spoczynku, należy zapewnić naszej roślince temperaturę pomiędzy 1-10 ºC. D. binata może znosić niewielkie przymrozki, ale z pewnością straci wszystkie obecne i nowo tworzone liście. Dłuższe eksponowanie rośliny na temperaturę ujemną całkowicie zniszczy część nadziemną. Z reguły roślina jest w stanie przetrwać w postaci grubego korzenia, ale na pewno cofnie się w swoim rozwoju. Ponoć nie trzeba zapewniać jej zimnego okresu spoczynku, ale z własnych doświadczeń mogę wnioskować, że dużo lepiej rośnie w okresie wegetacji po przebyciu pewnego okresu spoczynku. Traci ona wówczas znaczną część liści, ale nie zamiera całkowicie i formuje typowego turoniu, choć też nie rośnie typowo jak w okresie wegetacji.

 

Nawożenie: Nawożenie jest całkowicie zbędne. Roślina wykształciła wyjątkowo skuteczny sposób chwytania owadów, gdyż trzymana na dworze jest nimi doszczętnie pokryta. Po każdej większej ulewie szczątki owadów są spłukiwane i roślinka jest gotowa do kolejnego posiłku. Jednocześnie sama się szczątkami owadów nawozi.

 

Rozmnażanie:

Z liści: Jest to bardzo łatwy i skuteczny sposób. Do rozmnażania nadaje się wyłącznie część pokryta lepkimi włoskami. Kładziemy tą część liścia na podłożu i utrzymujemy je stale wilgotne. Po jakimś czasie w miejscu rozgałęzienia, lub na końcach liści powinny się pokazać liczne stożki wzrostu. Wówczas należy pozwolić małym roślinkom trochę podrosnąć, zanim je rozdzielimy. Aby zwiększyć skuteczność tej metody należy dopilnować, aby nieowłosiona część liścia intensywnie stykała się z podłożem.

 

Z korzeni: Otrzymywanie sadzonek z korzenia jest procesem samoczynnym. Jeżeli zapewnimy naszym roślinkom dobry okres spoczynku po słonecznym lecie, powinniśmy wiosną zobaczyć, że z ziemi wyrastają nowe roślinki. Możemy je wówczas odciąć, lub pozostawić razem. Jest także możliwe samemu uzyskać sadzonkę z korzenia, odcinając część zdrewniałego korzenia u umieszczając go z powrotem w ziemi. Po dość długim czasie powinna się z niego wytworzyć nowa roślinka.

 

Z nasion: Najtrudniejsze jest uzyskanie dobrych, pełnych nasionek. D. binata nie jest samopylna i wyjątkowo rzadko uzyskuje się nasiona z samozapylenia. Jeżeli chce się uzyskać pełne nasionka, to należy skrzyżować dwa osobniki, jednak i wówczas nie możemy być pewni sukcesu. Jednak, gdy już zdobędziemy pełne nasionka ich wysiew nie jest trudny. Trzeba zaznaczyć, że ich stratyfikacja jest zupełnie zbędna! Jeżeli nasionka były wcześniej trzymane w lodówce, to zupełnie im wystarczy. Wysiewamy nasionka na podłoże, takie jak dla dorosłej roślinki i trzymamy w dużej wilgotności powietrza. Po wykiełkowaniu należy gwałtownie zmniejszyć wilgotność powietrza (jeżeli nie są to odmiany tropikalne jak D. binata ‘Multifida’) Dalej hodujemy siewki jak dorosłe roślinki. Przez wczesny okres życia jednak trzeba ograniczyć ilość światła. Warto zaznaczyć, że dość rozpowszechniona w Polsce D. banita typ small, jest samopylna i wyjątkowo dla tej grupy zawiązuje liczne, znakomicie kiełkujące nasiona.

[Grzestof]

Witam wszystkich forumowiczów, to mój pierwszy post.

 

Znam też inny sposób rozmnażania D.binaty, a mianowicie poprzez pęd kwiatowy. Należy go odciąć, podzielić na fragmenty 2,5 - 4 cm i położyć na torfie lub na wacie z wodą destylowaną. Najlepiej zakryć pojemnik folią w celu podwyższenia wilgotności. Po około trzech tygodniach na łodygach pojawią się czerwone plamki z wybrzuszeniami - to stożki wzrostu. Z każdego wyrośnie jedna sadzonka.

 

Efekty są co najmniej dobre, lepsze niż w przypadku rozmnażania poprzez liście - powstaje więcej roślinek i szybciej rosną, ponieważ mają do dyspozycji znacznie więcej soli mineralnych i energii niż z liścia.

 

Wadą tego sposobu jest oczywiście konieczność odcięcia pędu i tym samym utrata szansy na nasiona w przyszłości. Z tego powodu jest to alternatywny sposób rozmnażania dla osób, które dysponują tylko jedną rośliną lub kilkoma pokrewnymi.