bartek

Dionaea muscipula 'Bohemian Garnet' Nikon P80

Ano tak samo dla lepszego smaku musimy mieć dobrą wyobraźnie

Warto czytać przepisy na necie typu student gotuje, w miarę przystępne cenowo dania są i smaczne więc po takim czymś chleb posmarowany nożem nie grozi (o ile nie ma się 30zł na tydzień )

Eh to ja widzę że kolega na bogato ^^ Kurde albo ja należę do "bogatych studentów" albo nie wiem - jeszcze wszystko przede mną ^^ Bułkę z ketchupem przeżyłem a z chlebem jeszcze nie

http://bit.ly/1apLT9y ;] ------------------------------------- Jesteście mało wyrozumiali xD

1) Farba jest zmywalna wiec nie ma problemu, po praniu nie będzie śladu (no cóż nie powinno być, mi się nie zdarzyło żeby został) 2) Ogólnie powinieneś dostać kombinezon, chyba że to nie jest zorganizowana zabawa 3) Normalna wycieczka - to co zwykle się bierze 4) Pod kombinezon weź coś luźniejszego, jak dostaniesz to mniej boli

Przyglądając się Twoim fotkom, zdecydowanie za mało światła ma ten capensis: 1) Jeśli to zwykły - brak wybarwienia na czerwono 2) Wygina się w stronę światła 3) Zdecydowanie "ciągnie" w górę do światła. Daj na słońce, wybarwi się ładnie (lub nie jeśli to forma albinotyczna), ale i tak wymaga więcej światła w/g mnie. Odnośnie pytania drugiego - nie powinieneś się martwić Zdjęcia http://www.cpphotofinder.com/drosera-capensis-522.html

Dzięki!

Spoko, rozumiem co masz na myśli. Tylko skoro torfowiec jest tylko żeby chłoną wodę to równie dobrze można stosować hydrożel, jednak nie ma aż takiego dostępu powietrza do korzeni,mylę się? Czyli podsumowując. Spaghum nie ma cudownych składników sam w sobie, i innej właściwości niż chłonięcie olbrzymich ilości wody. Czyli od biedy można by go zastąpić zwykłym mchem. Tak? Dzięki za zaspokojenie mojej ciekawości

No to to wiem, ale nie chodzi mi o to. Chodziło mi bardziej o stosowanie normalnego jako składnik podłoża np 1:1/1:2 z torfem albo stosowanie go normalnie w terrarium/doniczce która cały czas stoi w jakimś stopniu w wodzie.

Po przejrzeniu kilku stron wyników na forum (hasło mech) doszedłem do wniosku że mogę zacząć ten temat Przeczytałem w którymś temacie że torfowiec w podłożu służy do utrzymania jego wilgotności. Więc tutaj rodzi się myśl: Skoro spaghum wykorzystuje się do utrzymywania wilgoci, to czy inny rodzaj mchu można wykorzystać w tym samym celu? Przyjęte jest że stosuje się torfowca, ale dlaczego akurat jego? Przecież zwykły mech rosnący na trawniku również dobrze radzi sobie z utrzymywaniem wilgotności (tak sądzę, nawet w wielkie upały on u mnie jest zielony i "mokry"). Jako osoba nie znająca się na temacie - botanikiem nie jestem, i nie zapowiada się żebym podjął takowe nauki (chociaż kto wie), nie uważam tego pytania za błache/trywialne

Drosera barbigera Opis rośliny Pokrój: Wznosząca się rozetka dorastająca do ok. 5 cm średnicy i 5 cm wysokości, jej łodyga jest pokryta zeschłymi liśćmi. Liść: Liście tych rosiczek składają się z dwóch części. Blaszki liści są wąskie, eliptyczne, mają do 5 mm długości i 1,5 mm szerokości, natomiast łodyżki są spłaszczone, mają do 12 mm długości i 1 mm szerokości. Korzeń: Rosiczka ta ma krótkie, delikatne korzenie. U starszych roślin, które wyrosły na wysokość, mogą się pojawiać korzenie podporowe o czerwono-ceglastej barwie. Kwiat i kwiatostan: Kwiat tej rosiczki jest pomarańczowy z czarnym centrum, jego średnica to około 1 cm. Składa się on z pięciu płatków, pięciu pręcików oraz słupka z trzema znamionami (pręciki i znamiona słupka mają barwę czarną). Kwiatostan może osiągnąć 9 cm wysokości i zawierać do kilkunastu kwiatów. Jest on pokryty drobnymi włoskami, które nie są pokryte lepką cieczą. Okres kwitnienia: Wrzesień. Nasiona: Nasiona brązowe, o długości ok. 0,5 mm. Długość życia: Roślina wieloletnia. Hodowla Temperatura: W zimie 5-15 °C, latem 18-40 °C. Oświetlenie: Rosiczka ta powinna stać w jasnym miejscu, z dużą ilością bezpośredniego światła, w zimie zaleca się doświetlanie. Podlewanie: Od grudnia do połowy czerwca podłoże powinno być wilgotne, w podstawce może stać woda. W pozostałym okresie czasu podlewamy oszczędnie. Wilgotność powietrza: Optymalna wilgotność to 40-70%. Podłoże: Odpowiednim podłożem będzie mieszanka czystego piasku kwarcowego i torfu kwaśnego o pH 3,5-5,5 w stosunku 4:1. Okres spoczynku: Lato. Środowisko naturalne Rosiczka ta rośnie na białym piasku kwarcowym na terenach, gdzie występują zwietrzeliny skalne. Występowanie Żyje ona w okolicy miast Toodyay, York, Lake Grace i Badgingarra w południowo-zachodniej Australii. Historia Drosera barbigera została odkryta i opisana w 1848 roku przez Julesa Émile Planchona. Ciekawostki Nazwa 'barbigera' pochodzi z łaciny i oznacza 'brodata' (barbiger = brodaty). Link do zdjęć http://cpphotofinder.com/drosera-barbigera-47.html

Pinguicula gracilis Opis rośliny Pokrój: Przyziemna rozeta o średnicy do 3 cm. Rozeta zimowa jest zwarta, o średnicy do 2 cm. Liść: Jednocześnie na roślinie występuje 5-15 liści. Liście są odwrotnie jajowate o szerokości 4-10 mm oraz długości 8-16 mm. Wierzchołek liścia jest zaokrąglony, lekko zawinięty do góry. Liście są koloru jasnozielonego lub żółto-zielonego z brązowymi krawędziami. Liście zimowe są wydłużone, pokryte licznymi, białymi włoskami. Mają one 1,5-4 mm szerokości oraz 3-12 mm długości. Korzeń: Korzenie krótkie, nitkowate, słabe. Kwiatostan: Z rozety zimowej wyrasta do 4 gładkich, prostych kwiatostanów o wysokości 18-57 mm. Kwiat: Kwiaty o średnicy 7-16 mm i długości 10-19 mm. Płatki mają kształt odwrotnie jajowaty. Płatki boczne o szerokości 1,5-4,8 mm oraz długości 3,1-7 mm o zaokrąglonych wierzchołkach. Płatek dolny (środkowy) wyraźnie większy, o szerokości 3-11 mm oraz długości 5,5-11,5 mm. Posiada wyraźne wcięcie na środku, a u jego nasady znajdują się długie włoski. Płatki białe, z fioletowymi lub purpurowymi żyłkami u nasady. Na dolnym płatku znajdują się zielone lub zielono-żółte plamki. Podniebienie kwiatu jest purpurowe. Okres kwitnienia: Grudzień - luty. Samopylność: Nie. Nasiona: Nasiona wrzecionowate. Długość życia: Roślina wieloletnia. Hodowla Temperatura: Latem utrzymujemy temperaturę od 20 °C do maksymalnie 35 °C. Zimą utrzymujemy temperaturę w zakresie od 10 °C do 15 °C. Oświetlenie: Roślinie należy zapewnić zacienione stanowisko z rozproszonym oświetleniem. Podlewanie: W okresie wzrostu (od maja do września) rośliny podlewamy od góry (należy uważać, aby nie zamoczyć rozet) wodą destylowaną lub deszczową, pozwalając podłożu lekko przeschnąć pomiędzy kolejnymi podlewaniami. W okresie spoczynku (od października do kwietnia) pozwalamy podłożu podeschnąć, nie podlewamy zbyt często. Jednocześnie należy pamiętać, aby utrzymać wilgotność podłoża na poziomie około 80%. Wiosną należy zacząć podlewać, gdy roślina zacznie wytwarzać liście owadożerne; podlewania należy zaprzestać jesienią, gdy roślina zacznie wytwarzać liście nieowadożerne. Wilgotność powietrza: Wilgotność powietrza na poziomie 60-80%. Należy zapewnić dobrą wentylację, aby uniknąć zastania powietrza. Podłoże: Możemy użyć mieszanki składającej się z gruboziarnistego piasku, perlitu, wermikulitu, lawy oraz torfu kwaśnego (1:2:2:1:1) ? rośliny mimo wolniejszego wzrostu będą posiadały silny system korzeniowy. Ewentualnie możemy użyć gruboziarnistego piasku lub perlitu z torfem kwaśnym (1:1). Okres spoczynku: Roślina ta okres spoczynku przechodzi od października do kwietnia. W tym czasie należy zapewnić jej chłodniejsze miejsce, może być to np. parapet w piwnicy, jednakże należy pamiętać, aby temperatura nie spadła okresowo poniżej 5 °C. Również należy ograniczyć podlewanie - podłoże powinno być wilgotne, ale nie mokre, podlewamy lekko, w zależności od potrzeby, 1-2 razy w miesiącu. Rozmnażanie Z sadzonek liściowych: Do rozmnażania w ten sposób najlepiej przystąpić wczesną wiosną, gdy roślina ma jeszcze liście nieowadożerne (rozetę zimową). Należy ostrożnie, od dołu rośliny, oderwać cały liść tuż przy jego nasadzie. Oderwane liście kładziemy na czyste, świeże podłoże (może być jak dla rośliny matecznej lub sam perlit lub gruboziarnisty piasek). Sadzonkom należy zapewnić rozproszone światło, stały poziom wody (ok. 50% wysokości podłoża) oraz podwyższoną wilgotność, którą można uzyskać, umieszczając sadzonki w zamykanym pojemniku. Z nasion: Aby rozmnożyć tłustosza za pomocą nasion, należy zapylić jego kwiat pyłkiem roślinny odmiennej genetycznie. Przez podział: Podczas okresu kwitnienia rośliny samoistnie wytwarzają nowe stożki wzrostu, a niekiedy pojawiają się odrosty od korzeni. Środowisko naturalne Tłustosz ten w naturze występuje na północnych, wapiennych zboczach górskich. Rośnie on na kępach mchu, skałach wapiennych i piaskach pod dębami i cyprysami z gatunku Cypressus lindleyi. Występowanie Pinguicula gracilis można znaleźć na północnym zboczu gór Cerro de las Mitras, w stanie Nuevo León w Meksyku, w pobliżu miast Monterrey, Santa Catarina oraz Gracia. Występują one na wapiennych skałach pod drzewami, na wysokościach od 1000 do 1800 m n.p.m. Historia Tłustosz ten został opisany przez prof. dr. Sergio Zamudio Ruiz w publikacji Acta Botanica Mexicana z 1988 roku. Ciekawostki Początkowo tłustosz ten był mylony z Pinguicula pumila, jednak prof. dr Sergio Zamudio, bardzo znany meksykański botanik, po głębszym zapoznaniu się z tą rośliną nadał jej prawidłową nazwę. W oryginalnym opisie dokonanym przez prof. dr. Zamudio jest ona przedstawiany jako roślina jednoroczna ? wynika to z faktu, że wszystkie rośliny pozyskane przez prof. dr. Zamudio w lutym 1987 roku, hodowane w ogrodzie botanicznym w Pátzcuaro, w stanie Michoacan (południowo-zachodni Meksyk), obumarły w zimie tego samego roku. Link do zdjęć http://cpphotofinder.com/pinguicula-gracilis-292.html

Drosera schizandra Opis rośliny Pokrój: Przyziemna rozeta. Liść: Liście szerokie, koliście zakończone, o długości do 10 cm. Korzeń: Rosiczka ta ma delikatne, lecz grube korzenie. Kwiatostan i kwiat: Pięć czerwono-różowych płatków, pięć działek kielicha, pięć czerwono-żółtych pręcików, trzy słupki z rozdwojonymi znamionami. Kwiaty są umieszczone na długim pędzie. Samopylność: Nie. Długość życia: Roślina wieloletnia. Liczba chromosomów: 2n=30. Hodowla Temperatura: Temperatura dla tej rosiczki powinna wynosić przez cały rok około 25 °C . Oświetlenie: Światło rozproszone, szczególnie na południowych parapetach, na wschodnim może być bezpośrednie. Podlewanie: Rosiczkę tę podlewamy wodą destylowaną, deszczówką, wodą przegotowaną i odstaną lub z filtrów RO. Wilgotność powietrza: Drosera schizandra lubi wysoką wilgotność (65-90%), lecz zraszanie może ją zabić, dlatego powinno się hodować ją w terrariach. Podłoże: Najlepiej rośnie w mieszance grubowłóknistego mchu torfowca i perlitu w proporcji około 1:1. Okres spoczynku: Nie dotyczy. Rozmnażanie przez podział: Rosiczka ta wytwarza 'odrosty' korzeniowe. Można też spróbować uciąć kawałek korzonka i umieścić go na wilgotnym torfie przy dużej wilgotności powietrza. Po kilkunastu dniach powinny pokazać się pierwsze sadzonki. przez sadzonki liściowe: Od zdrowej roślinki odcinamy zdrowy liść, a następnie kładziemy go na wilgotnym torfie, zapewniając wysoką wilgotność powietrza. Po kilkunastu dniach powinniśmy uzyskać pierwsze zalążki. przez nasiona: Rosiczka ta nie jest samopylna, dlatego rzadko wytwarza nasiona. Środowisko naturalne Rosiczka cieniolubna jest jedną z trzech rosiczek występujących na terenach Queensland w Australii. Występuje ona w lasach tropikalnych, wśród rzek i strumyków. Z racji tego, że rośnie ona w lasach tropikalnych, światło, które do niej dociera, jest rozproszone. Występowanie Północno?wschodnia Australia, półwysep York, okolice miasta Cooktown. Historia Rosiczka ta została odkryta przez Ludwiga Dielsa w 1906 r. Artykuł o niej został opublikowany w Engler's Das Pflanzenreich Heft 26 31 czerwca 1906 roku. Ciekawostki Wahania wilgotności są dla niej zabójcze. Rzadko zakwita w hodowli. W warunkach domowych osiąga połowę naturalnych rozmiarów. Link do zdjęć http://cpphotofinder.com/drosera-schizandra-426.html

Drosera roraimae Opis rośliny Pokrój: Przyziemna rozeta. Liść: Podłużny, zakończony owalnie. Kwiatostan i kwiat: Kwiat składa się z pięciu płatków koloru jasnoróżowego, trzech podwójnych słupków i pięciu pręcików. Słupki różowo-białe, pręciki biało-żółte. Kwiaty umieszczone na długim pędzie. Samopylność: Nie. Nasiona: Nasiona podłużne, kształtem przypominające papryczki chili. Są koloru czarnego. Długość życia: Roślina wieloletnia. Liczba chromosomów: 2n=30. Hodowla Temperatura: Temperatura przez cały rok w granicach od 18-25 °C. Oświetlenie: Światło rozproszone lub bezpośrednie. Podlewanie: Rosiczkę tę podlewamy wodą destylowaną, deszczówką, wodą przegotowaną i odstaną lub z filtrów RO. Wilgotność powietrza: Wysoka, ponad 60%. Podłoże: Torf kwaśny o pH do 4,5. Okres spoczynku: Nie. Środowisko naturalne Drosera roraimae występuje na bagnach u podnóża góry Roraima, w Wenezueli. Wilgotność powietrza wysoka, w naturalnym środowisku występuje pora deszczowa, która trwa od maja do października. Występowanie Drosera roraimae żyje tylko w okolicach i na szczycie Roraima, na granicy Gujany, Wenezueli i Brazylii (w Ameryce Południowej). Historia Rosiczka ta została odkryta przez Maguirea i Laundona w 1957 roku. Link do zdjęć http://cpphotofinder.com/drosera-roraimae-434.html

Drosera androsacea Opis rośliny Pokrój: Roślina ta posiada przyziemną rozetę. Największe okazy posiadają rozety o średnicy 0,8 cm. Jak wszystkie rosiczki miniaturowe, potrafi rozmnażać się bezpłciowo przez Gemmy wytwarzane na jesieni. Liść: Liście tej rosiczki ułożone są w rozetę. Składają się z dwóch części: pierwszej podłużnej, nie pokrytej włoskami z lepką cieczą i drugiej w kształcie słoneczka, całkowicie przystosowanej do łapania owadów. Korzeń: Korzenie tej rośliny są długie, cienkie i podatne na uszkodzenia. W wyniku uszkodzeń korzeni roślina obumiera. Kwiatostan i kwiat: Kwiaty są białe albo różowe, z purpurowymi żyłkami. Kwiat składa się z pięciu słupków, pięciu pręcików i pięciu płatków. Okres kwitnienia: Wrzesień - październik. Samopylność: Roślina ta jest samopylna. Nasiona: Nasiona brązowe, do 0,5 mm długości. Długość życia: Jest to roślina wieloletnia. Hodowla Temperatura: W zimie: 8-10 °C. W lecie: 20-25 °C Oświetlenie: Duże nasłonecznienie, które sprzyja wybarwieniu rośliny. Nie powinna stać w bezpośrednim słońcu. Podlewanie i wilgotność powietrza: Rośliny te nie są wymagające co do wilgotności powietrza. Wystarczy im 50-60%. Podłoże tych roślin powinno być wilgotne, a doniczka stać w podstawce z wodą. Podłoże: Kwaśny torf (lub ziemia torfowa) o pH 3,5-5,5 wymieszany z gruboziarnistym perlitem (2-3 mm grubości) w stosunki 1:2. Okres spoczynku: Roślina ta okres spoczynku przechodzi w okresie letnim, gdyż jej naturalne środowisko w tym czasie często wysycha. Rozmnażanie Gemmy: Tego typu rozmnażanie jest łatwe i najefektowniejsze. Co roku hodowana w dobrych warunkach rosiczka powinna wytwarzać kilkanaście gamm, które później w wilgotnym podłożu i przy dużej ilości światła kiełkują i pięknie rosną. nasiona: Nasiona kiełkują znacznie dłużej niż Gemmy i kiełkuje ich tylko część. Wymagają stratyfikacji przez okres 4-6 tygodni w temperaturze 26 °C, na mokrym podłożu. Kiełkowanie zwykle następuje po jednym do trzech miesięcy. Środowisko naturalne Na świecie występują tylko jedna populacja tej rosiczki. Znajduje się w południowo-zachodniej części Australii. Androsacea rośnie w kamienistym, piaszczystym podłożu, w lasach iglastych. Historia Drosere androsaceae została odkryta w 1904 roku przez Dielsa. Ciekawostki Gemmy znajdują się w centrum rośliny, jest ich dużo. Link do zdjęć http://cpphotofinder.com/drosera-androsacea-3.html

Drosera browniana Opis rośliny Pokrój: Rozeta tej rośliny zazwyczaj ma średnicę od 3 do 4 cm i osiąga do 10 cm wysokości. Liść: Liście mają odwrotnie jajowaty kształt, 18 mm długości i 10-12 mm szerokości. Szypułka ma 7 mm długości i 3 mm szerokości. Kwiatostan: U tej rosiczki kwiatostan wyrasta z centrum rozety, jego wysokość to zazwyczaj 4-10 cm, ma on barwę czerwoną. Kwiat: Płatki mogą być różowe na zewnątrz i białe w środku lub całkowicie różowe. Mają kształt jajowaty, ze ściętym wierzchołkiem, są lekko karbowane. Kwiat składa się z 5 płatków o wymiarach 7-10 mm długości i 5-6,5 mm szerokości, 3 różowych lub różowo-białych słupków zakończonych wieloma znamionami oraz 5 białych pręcików o długości 3 mm, zakończonych blado-pomarańczowymi pylnikami. Pyłek jest żółty. Okres kwitnienia: Sierpień - wrzesień. Długość życia: Roślina wieloletnia. Hodowla Temperatura: Przez cały rok 15-25 °C. Oświetlenie: Odpowiednie dla tej rosiczki będzie jasne stanowisko, powinno być nawet w pełnym słońcu, gdzie pięknie wybarwi się na czerwono. W zimie zalecane jest doświetlanie. Podlewanie: Rosiczka ta lubi wilgotne podłoże. W lecie zalecane jest przesuszenie podłoża, co będzie odpowiadało porze suchej w jej naturalnym środowisku. Wilgotność powietrza: 50-70%. Podłoże: Roślina ta nie wymaga specjalnych mieszanek, wystarczy jej grubo włóknisty torf kwaśny. Okres spoczynku: Lato - jesień. Środowisko naturalne Rosiczka ta rośnie na gliniastych glebach, w wilgotnych strefach w pobliżu kopalni granitu. Występowanie Rosiczka ta występuje w wschodniej Australii w okolicach Hatter Hill, Mt. Holland, północnego Ironcap, środkowego Ironcap, południowego Ironcap, Forrestania Historia Gatunek ten został oficjalnie opisany przez A. Lowriego i N. Marchanta w 1992 roku. Nazwa browniana pochodzi od nazwiska Andrew Browna, który odkrył ją jako pierwszy. Ciekawostki Najbliższy krewny to Drosera macrophylla subsp. monantha. Pierwsze rośliny zostały zebrane przez Steve'a Rose'a (poszukiwacza złota) w pobliżu Mt. Holland. Link do zdjęć http://cpphotofinder.com/drosera-browniana--392.html

Drosera bulbosa Opis rośliny Pokrój: Przyziemna rozeta, o średnicy do 3 cm i do 4 cm wysokości. Liść: Liście tej rosiczki mają kształt odwrotnie jajowaty, są jasnozielone, zawsze mają duże krople, znajdujące się na wyraźnie podniesionych włoskach. Zazwyczaj do 10 aktywnych liści. Kwiat i kwiatostan: Kwiaty tej rosiczki są białe. Składają się one z pięciu płatków, pięciu pręcików oraz słupka z wieloma znamionami (pręciki i znamiona słupka mają barwę białą). Na jednym pędzie kwiatowym znajduje się tylko jeden kwiat. U jednej rośliny może występować od trzech do trzydziestu kwiatostanów. Okres kwitnienia: Kwiecień - czerwiec. Długość życia: Roślina wieloletnia. Hodowla Temperatura: Temperatura zimą w dzień powinna wynosić między 10 a 20 °C, w nocy między 5 a 10 °C. Oświetlenie: Zimą doświetlamy rośliny maksymalnie przez 10 godzin dziennie, rozproszonym światłem. Podlewanie: W zimie utrzymujemy stały poziom wody - ok. 2 cm. W marcu lub kwietniu, gdy liście zaczną brązowieć, należy przestać podlewać i wysuszyć podłoże, aby wprowadzić roślinę w stan spoczynku. Wilgotność powietrza: 60-80%. Podłoże: Piasek i torf w proporcji 3:1. Okres spoczynku: Lato - jesień. Środowisko naturalne Rosiczka ta jest głównie spotykana w płytkim wąwozie przy drodze na skraju lasu Melaleuca. Jest ona jedną z dwóch odmian rosiczek rosnących w tamtym miejscu. Drugi to Drosera subhirtella ssp. subhirtella. Występowanie W naturze rosiczkę tę można znaleźć na północ od Borden, w południowo-wschodniej części Australii. Historia Rosiczka ta została odkryta w 1841 roku przez Williama Jacksona Hookera. Ciekawostki Opis został opublikowany w Icones Plantarum - wielotomowej serii publikacji (40 tomów) zapoczątkowanej przez W.J. Hookera i charakteryzującej rośliny z jego zielnika oraz zielnika Kew Gardens. Link do zdjęć http://cpphotofinder.com/drosera-bulbosa--391.html

Drosera menziesii Opis rośliny Pokrój: Roślina we wczesnej fazie życia posiada przyziemną rozetę, potem rozpoczyna wzrost wzwyż. Osiąga około 30 cm wysokości. Liść: Liście okrągłe, różowe włoski zakończone przezroczystymi kropelkami. Korzeń: Długi, twardy korzeń główny, z którego wyrastają delikatne i nitkowate korzenie boczne. Na końcu grubego korzenia (na głębokości powyżej 5 cm) tworzona jest Bulwa, która pozwala przetrwać roślinie suchą porę roku, trwającą kilka miesięcy. Bulwa jest czerwona i osiąga około 8 mm średnicy. Kwiatostan i kwiat: Pięć płatków, które mogą być białe, różowe, purpurowe lub czerwone; pięć działek kielicha, pięć biało-różowych Y-kształtnych pręcików, pięć słupków z pojedynczymi znamionami. Kwiaty są umieszczone na długim pędzie. Okres kwitnienia: Lipiec - listopad. Samopylność: Tak. Długość życia: Roślina wieloletnia. Liczba chromosomów: 2n=30. Hodowla Temperatura: Przez cały rok stała temperatura w granicach 16-23 °C. W lecie zalecane przesuszenie podłoża odpowiadające naturalnej porze suchej. Oświetlenie: Rosiczka ta powinna mieć zapewnione jasne miejsce z rozproszonym światłem lub półcień. Podlewanie: Rosiczkę tę podlewamy wodą destylowaną, deszczówką, wodą przegotowaną i odstaną lub z filtrów RO. Podłoże: Roślina ta nie wymaga specjalnych mieszanek. Wystarczy jej grubowłóknisty torf kwaśny. Okres spoczynku: Lato - jesień. Rozmnażanie przez nasiona: Powinno się zapewnić 6 tygodni ciepłej stratyfikacji. Nasiona wysiać na mokre podłoże. Nie należy ich przykrywać warstwą podłoża. Po sześciu tygodniach ciepła umieśić nasiona w temperaturze 15-20 °C i mocnym świetle. Nasiona kiełkują od 1 do 3 miesięcy, może to jednak zająć więcej czasu. Należy zadbać o dobry ruch powietrza dla siewek. Aby przeprowadzić ciepłą stratyfikację, należy nasiona umieścić w temperaturze 25 °C. Powinno się użyć na podłożu środków ochrony roślin, by zapobiec rozwojowi grzyba. przez sadzonki liściowe: Od roślinki odcinamy zdrowy liść, a następnie kładziemy go na wilgotnym torfie, zapewniając wysoką wilgotność powietrza. Po kilkunastu dniach powinniśmy uzyskać pierwsze zalążki. Środowisko naturalne Rosiczka Menziesa występuje na obrzeżach bagien, na piaszczystych glebach z odsłoniętymi fragmentami granitu. Opady w rejonie jej występowania wynoszą ok. 458 mm rocznie, a średnie temperatury wahają się tu od 9,5 do 24 °C. Rosiczka ta rośnie na grząskich, podmokłych terenach o wysokim poziomie wody, na otwartych terenach leśnych. Występowanie Rosiczka ta występuje w okolicach miast: Albany, Perth, Geraldton i Esperance. Historia Została odkryta przez Roberta Browna i Augustina Pyramea de Candolle'a w 1824 roku. Ciekawostki Wspólna nazwa dla grupy menziesii to Pink Rainbow Sundew. Link do zdjęć http://cpphotofinder.com/drosera-menziesii...ziesii-413.html

Drosera pedicellaris Opis rośliny Pokrój: Roślina ta posiada przyziemną rozetę. Największe rośliny posiadają rozety o średnicy 1,8 cm. Jak wszystkie rosiczki miniaturowe, potrafi rozmnażać się bezpłciowo, przez gemmy wytwarzane na jesieni. Liść: Liście tej niezwykłej rosiczki są ułożone w rozetę. Składają się z dwóch części: pierwszej podłużnej, nie pokrytej włoskami z lepką cieczą i drugiej w kształcie łezki, całkowicie przystosowanej do łapania owadów. Korzeń: Korzeń tej rośliny jest cienki, krótki, bardzo podatny na uszkodzenia. Po uszkodzeniu nawet niewielkiej części korzenia roślina jest podatna na zapadanie w okres spoczynku lub usycha. Kwiatostan i kwiat: Roślina produkuje od jednego do trzech pędów kwiatowych, które mogą osiągać 5 cm wysokości. Na jednym pędzie może znajdować się aż 20 kwiatów z białymi płatkami i długimi zielonymi szypułkami. Kwiaty mają niezwykle długą szypułkę. Pyłek kwiatowy tej rośliny ma pomarańczowy kolor. Kwiat składa się z pięciu białych płatków, pięciu czerwonych pręcików i trzech białych słupków. Okres kwitnienia: Październik - listopad. Samopylność: Roślina ta jest samopylna. Nasiona: Nasiona brązowe, do 0,5 mm długości. Długość życia: Jest to roślina wieloletnia. Hodowla Temperatura: W zimie 10-15 °C. W lecie 20-30 °C Oświetlenie: Duże nasłonecznienie sprzyja wybarwieniu rośliny. Podlewanie i wilgotność powietrza: Rośliny te nie są wymagające co do wilgotności powietrza, wystarczy im 50-60%. Podłoże tych roślin powinno być wilgotne, a doniczka stać w podstawce z wodą. Podłoże: Kwaśny torf (lub ziemia torfowa) o pH 3,5-5,5 wymieszany z gruboziarnistym perlitem (2-3 mm grubości) w stosunki 1:2. Okres spoczynku: Roślina ta okres spoczynku przechodzi w okresie letnim, gdyż jej naturalne środowisko w tym czasie często wysycha. Rozmnażanie gemmy: Tego typu rozmnażanie jest łatwe i najefektowniejsze. Co roku hodowana w dobrych warunkach rosiczka powinna wytwarzać kilka gemm, które później w wilgotnym podłożu i przy dużej ilości światła kiełkują i pięknie rosną. nasiona: Nasiona kiełkują znacznie dłużej niż gemmy i kiełkuje ich tylko część. Nasiona wysiewamy na mokre podłoże (takie jak i dla dorosłej roślinki). Wysiane nasiona wystawiamy na działanie słońca (jeśli go brak, to doświetlamy mocną żarówką). Po 3-5 tygodniach powinny się pojawić pierwsze maleńkie kiełki. Środowisko naturalne Na świecie występują tylko dwie populacie tej rosiczki. Oba znajdują się w zachodniej Australii, na południowy zachód od Geraldton. W naturze roślina ta rośnie na piaszczystym torfie, wśród krzewów i wrzośców. Historia Drosera pedicellaris została odkryta w 1997 i opisana w 2002 przez Allena Lowrie'go. Link do zdjęć http://cpphotofinder.com/drosera-pedicellaris-546.html

Serio? Wiesz nie do końca rozumiem, widzisz że roślina jest słabej kondycji, dodatkowo w ziemi kwiatowej (o zgrozo dla owadozerow) to jeszcze czekasz cały tydzień aż przyjdzie torf .... Ja na Twoim miejscu czym prędzej udałbym się do najbliższego OBI/Castorama/whatever i tam kupił małą paczkę - 20l za 6zł (obi) to nie majątek a przyda się na pewno.

Nepenthes spectabilis Nikon P80

Proszę o potwierdzenie (lub nie) czy to spectabilis

Jeśli jesteś autorem to tak możesz dostać swój art, Co stanie się z resztą nie wiem

O to super, czyli jednak wymieniać można Tak w sumie to i po tym roku torf podchodzi już siarką, czyli tak mniej więcej też co roku wymieniałem do tej pory Wielkie dzięki, za odpowiedzi na moje pytanie